De Kerk als fractal

Onderweg 2 (2016) 20,60-63 (29 oktober 2016) (ten opzichte van de eindredactie op een aantal nodige punten bijgewerkte versie)

In een themanummer over de toekomst van de kerk moet het ook gaan over de toekomst van het kerkverband. Nu zou je daar snel klaar mee kunnen zijn. Over de volle breedte van protestants Nederland zie je namelijk dezelfde tendens richting een marginaal kerkverband: groepen relatief losstaande gemeenten, voorzien van een zo klein mogelijke dienstenorganisatie voor opleiding en financiering van werkers in de gemeenten, probleemoplossing en toerusting. Maar is daar alles mee gezegd? Lees verder

We hebben elkaar nodig

tekst meditatie op de gebedsbijeenkomst van het Gereformeerd Appèl, zaterdag 5 september 2015, doorgeefbrief 59 (februari 2016), opgenomen in Om Christus’ wil. Kerkelijke eenheid in overdenkingen en gebeden (Jubileumbundel) 2016, 315-317

In de kerk wordt veel te veel gepraat. Wat er voor mensen werkelijk toe doet wordt gedaan — gekust, gegeven, gedragen — of heeft aan een enkel woord genoeg — ik houd van jou, vergeef me, ik ben er. Christenen zijn mensen. Het kan voor ons moeilijk anders zijn. Het Woord dat de kerk schept is zo’n enkel onuitputtelijk woord van Jezus: Ik ben opgestaan, voor jullie. En de kerk die erdoor geschapen wordt krijgt al doende vorm: de vorm van doop en avondmaal, van biecht en ordinatie, van lied en zalving en hulp metterdaad. Jezus leeft. Zijn lichaam ligt niet stil. Het beweegt, al doende. Het heeft aan een enkel Woord genoeg.
Lees verder

Volg de Koning!

Jezus’ koninkrijk is verborgen, maar niet afwezig

Onderweg 1 (2015) 10,16-18 (16 mei 2015)

Het koninkrijk van God is wat er gebeurt wanneer God als koning gaat optreden. Het is geen koninkrijk in onze betekenis van het woord: grondgebied. Het is ook geen koningschap: de manier waarop een koning zijn functie uitoefent. Het is beide, in onderlinge samenhang. Lees verder

Over avondmaal en kerkrecht

Pro Ministerio 44 (2015) 2,5-9

De kern van het evangelie is dat ons iets overkomt. In het duister van kwaad en sterven gaat de zon van Gods genade over ons op. Vanouds wordt dat in de kerk elke zondagmorgen, elk ‘klein Pasen’, gevierd. We laten alles achter en gaan even een uur in de zon zitten, troostend en warmend, verhelderend en kleurrijk. Wat ons overkomt is veel groter dan we kunnen uitspreken. Lees verder