Relevant

Onderweg 3 (2017) 17,31 (16 september 2017)

Toen het mode was buiten de kerk zijn we er in de kerk ook maar wat druk mee geweest: relevantie. We stelden ons eindeloos de reclame-makers-vraag: op welke vraag is het goede nieuws over Jezus eigenlijk het antwoord?

Allerlei antwoorden zijn uitgeprobeerd. Van de dit jaar jubilerende oudste vraag: hoe krijg ik een genadig God?, via een 19e eeuws: wat is bron van moraliteit in de samenleving?, een vroeg 20e eeuws: wat is het doel van ons bestaan?, een midden 20e eeuws: is er hoop?, en een laat 20e eeuws: is dit alles, wat er is?, naar een 21e eeuws: waar is er überhaupt nog echt iets te beleven? Telkens werden de folders, de beleidsstukken, de kerkgebouwen, de preken en de liederen er op aangepast. Erg veel heeft het niet opgeleverd, behalve vermoeidheid en bij elk nieuw seizoen de angst voor wat er nu weer verzonnen zal zijn waar we allemaal aan mee moeten doen.

Inmiddels is die mode aan het voorbij gaan, buiten de kerk, en net zo goed binnen de kerk. Laat er ergens even een moment zijn waar geen reclame is (ook niet voor goede doelen), waar wat je doet nergens goed voor hoeft te zijn, waar je buiten de eindeloze rat-race van de relevantie even tot rust kunt komen — het is de paradoxale relevantie van de kerk aan het worden.

Voor we daar nu weer op in gaan springen is het misschien goed ons te realiseren dat het goede nieuws over Jezus op geen enkele vraag het antwoord is. Het is er al lang vóór wij onze vragen stellen. Ook voor relevantie geldt dat heidenen dat najagen, maar wie Gods koninkrijk zoekt het er als extraatje bij krijgt. Het zou zomaar kunnen dat iemand een ander soort vraag stelt: waarom komen jullie hier eigenlijk elke week bij elkaar om iemand, God of zo, te bedanken voor ons leven? Dàn is het goede nieuws over Jezus het antwoord.

5 gedachten over “Relevant

  1. Hallo Wim,

    Dit is waarom wij tot rust kunnen komen in de grote Franse kerken, waar de eredienst nog liturgie is, dienst aan God, waarin wij participeren. Geen poes en geen pas. En, zo hebben wij ontdekt, in de diensten die wij hebben meegemaakt, de verkondiging van de genade. En het bijzondere: er zijn grote aantallen toetreders, als ik de statistieken kan geloven.

    Evert Jan

  2. Geachte Wim van der Schee,

    Inderdaad, het hart en het unieke van het christelijk geloof is toch dat het niet in de eerste plaats antwoord geeft op onze vragen. God neemt het initiatief tot redding terwijl wij helemaal niet gered willen worden. De Israelieten in Egypte hadden liever, dat Mozes en Aäron hen met rust lieten. En later verweten ze hen later nog weer, dat ze uit Egypte waren uitgeleid.
    De verkondiging van het evangelie moet niet zozeer aansluiten bij de belevingswereld van jongeren (en ouderen), maar moet deze juist vormen en veranderen..

    Groet, Henk Karssenberg, Amersfoort

  3. Ha Wim,
    Er zit een zekere naïviteit in je betoog. Alsof het niet uitmaakt hoe we – en goede-boodschapbrengers zoals dominees in het bijzonder – het brengen. Daarvoor hebben we ons verstand gekregen, om daarover na te denken. De boodschap van onze Heer kunnen we goed laten landen of frustreren.

    Blijft staan dat het behalve 100% mensenwerk ook 100% Gods werk is.

    Heb je er wel eens over nagedacht dat Jezus zelf de wetten van de communicatie en retorica meesterlijk toepaste? Daar kunnen we – en goede-boodschapbrengers zoals dominees in het bijzonder – een puntje aan zuigen.

  4. Het vragen naar relevantie lijkt me meer dan een modeverschijnsel. Ik zie die vraag in de hele kerkgeschiedenis, en meestal waren er concurrerende antwoorden. Rond 1900 analyseerde Bavinck de kerkelijke beroering in zijn tijd, en hij vond twee bewegingen: zoektocht naar intellectuele waarheid, en zoektocht naar diepste bevinding. Die tweedeling zijn we te boven (misschien), en er komt meteen een nieuwe. Wie is relevanter, de eeuwige zoeker of degene die het zoeken heeft opgegeven en gewoon even rust wil? Of in de kerk: streven we naar eindeloos activisme of een verstilde liturgie, bid maar werk maar of stil maar wacht maar? Die antithese loopt als een rode draad van het pre-emergent naar het post-missionaal kerk zijn. Ik denk niet dat we ooit de “rat-race van de relevantie” te boven komen zolang mensen mensen zijn.

    Het evangelie is niet alleen het antwoord, maar het leert ook de juiste vragen stellen. Als dat niet zo zou zijn, zou dit een Douglas Adams-wereld zijn: Het antwoord op “Life, Universe, and Everything” is 42, maar we hebben geen flauw benul welke vraag het beantwoordt.

    In het evangelie wordt iedereen geconfronteerd met de meeste relevante vraag: Maar wie zeggen jullie dat ik ben? Het antwoord is ons verteld en we moeten het nazeggen. Wat we alleen nog moeten leren, denk ik, is om deze vraag niet te reduceren tot een van onze beperkte relevantie-categorieen.

Laat een reactie achter op Arjen Vreugdenhil Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *